kanun-i esasi ne demek?

Kanun-i Esasi Hakkında Bilgi

Kanun-i Esasi, Osmanlı İmparatorluğu'nun ilk ve tek anayasasıdır. 23 Aralık 1876 tarihinde ilan edilmiştir. Meşrutiyet döneminin başlangıcı olarak kabul edilir. Temel amacı, devlet yönetimini belirli kurallar ve kanunlar çerçevesinde düzenlemek ve padişahın yetkilerini sınırlandırmaktı.

Temel Özellikleri:

• Yürütme Yetkisi: Padişah, yürütme yetkisinin başıydı ve devletin başı olarak kabul ediliyordu. Ancak, bu yetki artık tamamen sınırsız değildi ve hükümetin de sorumlulukları bulunuyordu.
• Yasama Yetkisi: Yasama yetkisi, Meclis-i%20Umumi adı verilen iki meclisten oluşan bir parlamento tarafından kullanılıyordu. Bu meclisler, Meclis-i%20Ayan (Senato) ve Meclis-i%20Mebusan (Temsilciler Meclisi) idi.
• Bakanlar Kurulu: Hükümet, padişah tarafından atanan ve Meclis-i Mebusan'a karşı sorumlu olan Bakanlar%20Kurulu tarafından yönetiliyordu.
• Temel Hak ve Özgürlükler: Kanun-i Esasi, Osmanlı vatandaşlarına bazı temel hak ve özgürlükler tanıyordu. Bunlar arasında, kişi%20özgürlüğü, basın%20özgürlüğü, eğitim%20özgürlüğü ve mülkiyet%20hakkı gibi haklar yer alıyordu.
• Resmi Din: İslam, devletin resmi dini olarak kabul ediliyordu.

Önemi:

Kanun-i Esasi, Osmanlı tarihinde bir dönüm noktasıydı. İlk kez bir anayasa ile devlet yönetiminin sınırlandırılması ve vatandaşlara temel hak ve özgürlükler tanınması, modernleşme yolunda atılmış önemli bir adımdı. Ancak, II.%20Abdülhamid tarafından 1878'de askıya alınmış ve 1908'de II.%20Meşrutiyet'in ilanıyla yeniden yürürlüğe girmiştir. 1921 Anayasası'na kadar yürürlükte kalmıştır.